İki futbolcu tipi akılda kalmıştır hep. Yüreği ile oynayan, bir de bileği ile oynayan. Diğerleri maalesef tarih sayfalarının pusları arasında yer bulabilirler kendilerine.
Yüreğiyle oynayan futbolcu yenildikçe kazanma arzusu artan, düştükçe ayağa kalkan, kadro dışı kalsa da dönüp yeniden kaldığı yerden oynamaya devam eden futbolcudur. Bunlar farklı adamlardır. Yenildikleri zaman yaralı aslan gibi olurlar. Eninde sonunda sizi yiyecek iradeye sahiptirler.
Bir de bileği ile oynayanlar vardır. Kenar mahallelerde tosun çocukların arasından bilekleri ve zekaları ile sıyrılırlar. Nazım Hikmet'in Şeyh Bedrettin Destanı'nda "bulutlar doluydular; neredeyse tatlı bir söz gibi ilk damla düşecekti yere" derken sözünü ettiği o damla var yaa!. Bu adamlar santra çizgisinde maçın başlamasını beklerken biz de ekran karşısında o tatlı damlanın yere düşmesini bekler gibi otururuz.
Oğuzlar, Okochalar, Sergenler... Del Pierrolar, Baggiolar, Pirlolar..Messiler, İniestalar... Topu ayaklarına aldılar mı; hele bir de gününde oldular mı tadından yenmez bir resital olur futbol...
Hepsinin üstüne ben Maradona'yı çekinmeden yazarım. Benden büyükler Pele diyecektir belki. Benim onu canlı izleme şansım olmadı. Ondan belki de önce Maradona diyorum.
Ayrıca on yaşında bir çocukken, mağrur İngiliz savunmasını ipe dizer gibi dizip meşin yuvarlağı kaleye bıraktığını; 1986 finalinde Almanya'ya karşı oynarken son golü atan Burruchaga'ya iğne deliğinden geçirircesine verdiği pası gördüğümü göz önünde bulundurunca aklıma ilk önce Maradona'nın gelmesinden daha doğal ne olabilir?
'Endüstri Sonrası Dönemin' bize ironik bir şekilde dayattığı 'Endüstriyel Futbol' makine dişlisi şeklinde futbolcular yarattı. Bu dönemde On numaralı formayı giyen hiç bir futbolcu Maradona kadar o formayı hak etmedi. Ayrıca hiç birinin de şöyle afili bir ismi olmadı...
Diego Armando Maradona...
Ölüm sana hiç yakışmadı yaa!. Yine de...
Hoşçakal on numara...