Erkin Koray

Lise yıllarının sonu fakülte yılların başlangıcı. Gitar çalmaya çabalıyorum. Üç beş tane akor basınca da öğrendim zannediyorum.

O yıllarda bir dağlar dağlar şarkısı vardı; döne döne dinlerdik. Bir de gitarı ne zaman elime alsam yanımda bir arkadaş mutlaka "abi bir dağlar dağlar çalsana" derdi. Nasıl tükettiysek şarkıyı şimdi bir yerde karşıma çıksa "aman aman" diyip kaçıyorum dinlemekten.

Sonra elektro gitarda şansımı deneyeyim dedim. Arkadaşlarım ile ne zaman prova yapmaya gitsek stüdyoya mutlaka çöpçüler şarkısı ile başlardık. O şarkının solosunu atabilen iyi gitarcı payesini alırdı. Bir sonraki aşama da Cem Karaca'nın Islak Islak isimli şarkısı.

90'lı yıllar değişik yıllardı. Özel Televizyonlar kendilerine bağlı radyoları kurmaya başladılar. Amatör ruhla kurulan radyolar da vardı. Polis Radyosu çekiciliğini yitirmeye başlamıştı. Öğrenci Gençlik alanları dolduruyordu yeniden. Faili meçhul cinayetler, gözaltında kaybolan insanlar acı veriyordu topluma ama bir taraftan da amatör bir ruhla hareket eden gençler Erkin Koray gibi, Cem Karaca gibi içindeki çocuğu kaybetmeyen insanları takip ediyordu.

Birinci sınıftayken Beşevler Meydanı'ndan Tandoğan'a fakülteye doğru Dö Gol Caddesi üzerinden yürürken Erkin Koray'ın konser afişi caddeyi süslerdi. Gitme şansım olmamıştı o konsere ama üç sene sonra Cem Karaca'yı canlı canlı Eczacılık Fakültesi içinde dinleme şerefine nail olmuştum. Yaa ne güzel yıllardı be!. Keşke bitmeseydi.

Gençlik döneminin kahramanlarının gidişi bende nedense büyük travma yaratıyor. Bu adamlar belki dünyanın gidişatı üzerine büyük etkileri olan adamlar değil. Zaten hiçbiri Büyük İskender olma peşinde değildi. Belki bir kısmı bizim gençlik yıllarının Diyojen'iydi.

Erkin Koray da doğanın şefkatli kollarına bıraktı sonunda bedenini. Atom altı parçacıkları yavaş yavaş savrulurken pervaneliğe doğru ben de kendisine şöyle veda edeyim.

"Öldür beniiiii, yaşamayıı isteemiyooorum. Senden ayrııı bu çileyiiiiii çekemiiyooooruuum"....