En Uzun Geceye Doğan Babamın Gıyabında Doğum Günü Kutlaması

Lisede kat nöbetleri tuttuğumuz kolumuzdaki fiyakalı kırmızı renkli kollukla sınıfa duyuru filan yaptığımız günleri hatırlarsınız. İşin keyifli yanı o gün derslere girmek gibi bir zorunluluğumuzun olmamasıydı...

Havalıydı bu iş fakat bu işin karizmasını çizdiren bir gelişme oldu bir gün mezun olduğum lisede. Tuvalet nöbeti diye bir şey bulunmuştu saaayın yöneticilerimiz tarafından. Efendim tuvaletlerde sigara filan içiliyormuş. Bu kişilerin yerinde tespit edilip müdür yardımcısına bildirilmesi gerekiyormuş. Bu nedenle arkadaşlarımızı bu kötü alışkanlığından kurtarmak gibi bir amme hizmeti sunmamız gerekiyormuş.

İster istemez böyle bir görevde bulundum. Benim bu görevi ifa ettiğim gün tuvalet önünde gençler arasında problem çıkmıştı. Testosteronun tavan yaptığı dönemlerde bu güzide hormonun yan etkilerden biri yüzlerde bollaşan sivilceyse diğeri de hindi gibi kabarmaktır hatırlarsınız. Bu gençler hindi gibi kabaran tayfadandı ve yolları bizim kattaki tuvalette kesişmişti.

Bildiğiniz kan çıkacaktı. Tahmin edeceğiniz üzere 'Hüopp ülen!. Benim nöbetimde sorun istemem. Dağılınnn!' demedim. Kavga çıksaydı Müdür Yardımcısı şeriflik rozetimi kesin alırdı. O derece sessizdim. Ancak bir mucize gerçekleşti ve araya giren başka bir bıçkın biraderimiz "Tamam yaaa gardaşş!. Bak bu da Garsslıı" şeklinde bir cümle kurdu. İlginçtir gençler yatışmıştı. Kars doğumlu olmanın testosteron seviyesi üzerine böyle bir etkisi olabileceğini hiç düşünmemiştim o zamana kadar. Hem bir yaşıma daha girmiş hem de şerif rozetimi müdafaa etmesem de muhafaza etmiştim. Bu arada benim de hemşehricilik olgusuyla ciddi anlamdaki ilk tanışmamdı.

'Nerelisin' sorusu bizim memlekette konuşulacak hiç bir şey bulamadığımızda ve konuşmak zorunda hissettiğimizde kendimizi, girizgah için bir anahtar vazifesi görür. Hastalarımız bu anahtarı sık sık kullanma ihtiyacı hissederler ki eczanede sık sık bu soruya mahatap olup iş yaparken lüzumsuz konuşmalara maruz kalmışlığım çoktur.

Soruyu "Ankara" şeklinde yanıtladığımda 'Neresinden' karşılığı mutlaka gelir. Bala, Güdül, Haymana ve Gölbaşı şeklinde yanıt vermezsem eğer karşımdaki insanın yüzüne vuran mutsuz ifade beni ziyadesiyle huzursuz eder. Annemin memleketi Kastamonu'yu yanıt olarak verdiğimde ise "kastın neydi moni" esprisi karşısında yaşadığım çaresizlik beni artık bu yanıtı vermekten alıkoymaktadır. Gitgide karmaşıklaşan durum karşısında çözümü Nüfus Cüzdanımdan buldum. Nüfusa Kayıtlı İl kutucuğunda yazan Uşak. Evet evet!. Yanlış duymadınız Uşak.

Yaşamdaki 42. yılımı tecrübe ettiğim bugünlere gelinceye kadar hiç Uşak'a gitmedim belki ama babamın nüfus cüzdanından miras olması nedeniyle Uşaklıyım efenim.

Bugüne kadar 'Uşak' yanıtına karşı aldığım tepkilerden en komiği "Hiç Uşaklı birisiyle tanışmamıştım" idi. Soruyu soranın yanıtım karşısında "neresinden" diyemeyecek kadar afallaması da ayrı bir eğlence konusu benim için.

Fakat bazen "Banaz mı" biçiminde karşı bir yanıtla karşılaşmıyor değilim. Banaz bilinen bir yer. Zihnimize nasıl yerleştiğinin ipucunu dün Twitter'da Can Yılmaz Abimiz vermiş.

"Allahını seven söylesin, şu Uşak-Banaz yolunun 1 ila 14. km arasında ne var? Çocuktum TRT 1 radyoda uyarı yaparlardı, yaşım oldu 49 neredeyse hergün yine duyuyorum ki yine aynı yolda çalışma var..."

Banaz yerleşim yeri zihnimize bu nedenle kazınmış. Can Abimize teşekkür ediyorum.

Bir teşekkür de vefatının üzerinden neredeyse 9 yıl geçen babama gelsin. Beni lüzumsuz bazı konuşmalardan kurtardığı için.

Unutmadan doğum günün de kutlu olsun; en uzun geceye doğan ayrıcalıklı adam.

Güzel uyu...Özledik seni...

Tolga Barış...